Antropoceniczne życie po życiu – żywe maszyny, syntetyczna biologia i koniec natury

Postulowane nadejście „epoki antropocenu” oraz szeroko dyskutowany w humanistyce „koniec natury”, a także wiążące się z tą koncepcją podejścia teoretyczne takie jak naturo-kultura i techno-natura otwierają pole do redefinicji pojęć: „życie”, „maszyna” czy „biologia”. Widoczne jest to zarówno na gruncie nauk przyrodniczych w podejściach transdyscyplinarnych takich jak tzw. syntetyczna biologia, jak i w sztuce eksperymentalnej. Celem tego tekstu jest przyjrzenie się złożonemu problemowi „żywych maszyn” i „syntetycznego życia” w kontekście spekulatywnego i krytycznego potencjału sztuki i postulowanej epoki antropocenu w pracach Alexandry D. Ginsberg. Głównym problemem jest namysł nad wizją roli „żywych maszyn” i „syntetycznego życia” w epoce niepewności i niekontrolowanych zmian środowiska.

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
17 Witek	[pdf]	[164 KB]