Hodrová, Urban, Macura – ponowoczesne spojrzenia na czeskie mity narodowe

Po aksamitnej rewolucji 1989 roku literatura czeska, adiposity uwolniwszy się z więzów ideologicznego zaangażowania (zarówno w reżimowej, oficjalnej wersji, jak i w postaci dysydenckiego imperatywu demaskowania/oskarżania komunistycznych deformacji i represji) znalazła się w sytuacji, gdy dotychczasowe ? obowiązujące od czasów dziewiętnastowiecznego ruchu emancypacyjnego określanego mianem Odrodzenia Narodowego ? wyobrażenia na temat zadań i eksponowanej roli pisarza straciły ważność. Sytuacja ta zmusiła twórców do zrewidowania poglądów dotyczących własnej pozycji w społeczeństwie i do ponownego przyjrzenia się dotąd powszechnie respektowanym mitom i stereotypom definiującym czeską wspólnotową tożsamość. W naturalny sposób ich uwaga zwróciła się w stronę epoki kształtowania podwalin narodotwórczego projektu, a zatem w stronę czasów konstruowania odrodzeniowego imaginarium, do dziś w istotnej, choć już nie dominującej mierze dostarczającego narzędzi postrzegania i interpretacji historii i ? co za tym idzie ? oddziałującego na modele literackiego reprezentowania współczesności. W twórczości Vladimíra Macury, Danieli Hodrovej czy Miloša Urbana imaginarium to zostaje jednak częściowo zakwestionowane i poddane skomplikowanym procesom demitologizacji i uwieloznacznienia.

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
04 Gawarecka	[pdf]	[295 KB]