Środkowoeuropejskie warianty „dramatu misterium” w świetle dramaturgii Pétera Nádasa i Jerzego Grotowskiego

Abstrakt:

W dziejach dramatu węgierskiego szczególnie radykalną koncepcję sceniczną reprezentuje trylogia Pétera Nádasa:  Takarítás (Sprzątanie, Találkozás (Spotkanie,1979) and Temetés (Pogrzeb, 1980). Węgierski autor, podobnie jak polski twórca ?sztuki rytualnej?, interpretuje teatr jako złożony kompleks, który umożliwia ekspresję za sprawą różnych parascenicznych form złożonych z wielu literackich form. Na wstępie tekstu autorka pokrótce ukazuje przyczyny stosunkowo słabej recepcji Grotowskiego na Węgrzech i Nádasa w Polsce. Według autorki, teatr Nádasa jako ?gra ciała? stoi blisko koncepcji teatralnej Grotowskiego także opartej na wyrażaniu ciałem i głosem, przyznając aktorowi rolę dominującą. Podobnie, wersja Nádasa ?teatru ubogiego? wspomagana jest jedynie skromną scenografią i zredukowanymi rekwizytami. Jego sceniczna technika rodzi się z mitów, rytuałów i ceremonii. Nie mniej, obaj twórcy reprezentując podobne koncepcje teatru, używają jednak całkiem odmiennych narzędzi. W efekcie możemy zobaczyć na scenie silnie zwizualizowane sytuacje archetypowe.W niewerbalnej formie przedstawiane są różne uczucia: rozpacz, strach, samotność, itd.

 

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
Porownania 9 01 17	[pdf]	[556 KB]