Kanon, antykanon, postkanon w dyskursie o tożsamości kultur w Europie Środkowej i Wschodniej (1991-2011)

Artykuł podejmuje zagadnienie kanonu i antykanonu  w debacie o tożsamości, viagra tradycji i współczesności na wybranych przykładach z literatury i sztuki w Polsce, Czechach, Ukrainie i Rosji. Autor wyodrębnia dwie zasadnicze formy antykanonu: oficjalny (antykanon, który bierze udział w grze kulturowej) i sytuacyjny (anykanon jako forma piętnowania) oraz trzy zasadnicze postawy wobec kanonu: lustracyjną, esencjalistyczną, antyesencjalistyczną. Wybrane dyskusje w czterech obszarach kulturowych dostarczają materiału do analizy współczesnego dyskursu o tożsamości w oparciu o problem kanonu. Ostatnią formą kanoniczności wyodrębnioną w artykule jest postkanon, który funkcjonuje poza dotychczasowymi sporami o wartość i tożsamość pojmowanymi ideologicznie. Jest nową formą stosunku sztuki do aksjologii, hierarchii i władzy, reprezentowanej przez kanon. Mieści się w szeroko rozumianej koncepcji płynnej rzeczywistości, w której liczy się przede wszystkim obecność,
twórczość i przeżycie, a demonstracja pozycji ma zdecydowanie mniejsze znaczenie.

 

 

Tytuł dokumentu	Typ	Rozmiar
Porownania 9 01 01	[pdf]	[1.1 MB]